Długa niezdolność do pracy może zablokować późniejszy urlop

W orzecznictwie są argumenty zarówno za, jak i przeciw temu, że przed urlopem wypoczynkowym po długotrwałej chorobie konieczne są badania kontrolne. Ostatecznie to pracodawca musi o tym zdecydować.

Zgodnie z regulacjami zawartymi w kodeksie pracy, w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Obowiązek wysłania pracownika na badania powstaje, gdy był niezdolny do pracy spowodowanej chorobą nieprzerwanie co najmniej 31 dni. Do tej puli wlicza się wszystkie okresy niezdolności do pracy (zwolnienia lekarskie), pomiędzy którymi nie było przerwy, bez względu na to, jaka była ich przyczyna.

Przepisy dotyczące poddania pracownika kontrolnym badaniom lekarskim nie przewidują natomiast sumowania okresów chorobowej niezdolności do pracy przypadających po przerwach, w których pracownik np. wykonywał pracę (choćby przez jeden dzień). Każda taka przerwa w chorobie powoduje, że upływ 31 dni do wykonania badań kontrolnych liczy się od początku.

Obowiązkiem pracownika jest – zgodnie z art. 211 pkt 5 k.p. – poddawanie się wstępnym, okresowym i kontrolnym oraz innym zaleconym badaniom lekarskim i stosowanie się do wskazań lekarskich. Z kolei w myśl art. 229 § 4 k.p. pracodawcy nie wolno dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

Na gruncie tych obowiązków...